Rozdział VII
AKCJA NEOUNIJNA I KONTROWERSJE WOKÓŁ ROZUMIENIA POLSKIEJ RACJI STANU
W Kościele katolickim w Polsce międzywojennej, obok istniejących obrządków — łacińskiego, greckokatolickiego i ormiańskiego, pojawił się nowy obrządek zwany wschodniosłowiańskim, wschodniobizantyjskim, czasem wschodniokatolickim lub po prostu neounią1. Przy wprowadzaniu tego obrządku starły się na gruncie polskim dwie koncepcje akcji misyjnej wśród prawosławnych — koncepcja wynikająca z odwiecznego dążenia Kościoła katolickiego na Wschód, przejawiająca się w tworzeniu obrządków uwzględniających lokalne zwyczaje i narodowe odrębności oraz koncepcja katolicyzacji poprzez szerzenie obrządku łacińskiego, który tradycyjnie utożsamiano na kresach wschodnich z polskością.
